Τζάμπο μάγκας...

Λοιπόν κοίτα πως έχει το πράγμα...
Καμιά χαρά και καμιά δημοκρατία δεν σέβεται ο τζάμπο, για καμιά χαρά και καμιά δημοκρατία δεν ...πασχίζει.
Στα παπάρια του τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, στα παπάρια του οι οικονομικοί μετανάστες, χεσμένη έχουν τη ΛΟΑΤ κοινότητα, χεσμένους έχουν τους πολύτεκνους και τους ανθρώπους με προβλήματα στην ακοή και τις μις και τις ...ημίς (κι ό,τι άλλο ξεχνάω αυτή τη στιγμή). Ενδιαφέρεται γι' αυτούς μόνο στο βαθμό που αυτοί θα γίνουν πελάτες του. Λογικό. Έτσι λειτουργεί η αγορά.
Το συγκεκριμένο υπερκατάστημα είναι εταιρεία εισηγμένη και στόχο έχει μόνο τη μεγιστοποίηση των κερδών της.
Παρένθεση: Ναι, βεβαίως και στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης πολλές μεγάλες εταιρείες προχωρούν σε ενέργειες που με αυτές φιλοδοξούν να δηλώσουν πως είναι κοινωνικά ευαίσθητες όμως και αυτές οι ενέργειες δεν είναι τίποτε περισσότερο από περισσότερη διαφήμιση. Ωστόσο δεν υποτιμώ τη σημασία της ύπαρξης εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, απλώς δεν τρέφω αυταπάτες. Και ωστόσο τα διαφημιστικά τους σποτ δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτήν την υποτιθέμενη "ευθύνη" - αν και θάπρεπε. Μια χαρά μπορούν να διαφημίζουν ανθυγιεινά προϊόντα και ταυτόχρονα να κάνουν δωρεά σε ένα νοσοκομείο. Κλείνει η παρένθεση.

Στο θέμα μας...
Οι διαφημίσεις του τζάμπο, για τις οποίες τόσο "μελάνι έχει χυθεί", καλύπτουν όλη την γκάμα από την κακογουστιά έως και την επικινδυνότητα. Οι διαφημίσεις του τζάμπο είναι αντιαισθητικές και γελοίες. Δεν είναι όμως επικίνδυνες επειδή κινδυνεύει η ελληνική οικογένεια από αυτές ούτε επειδή τάχαμου επιβάλλουν με το ζόρι την κανονικότητα του γκέι ζευγαριού (όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από ...αγανακτισμένο καταναλωτή).
Και η ελληνική οικογένεια μια χαρά είναι άμα θέλει και τα γκέι ζευγάρια είναι μια πραγματικότητα, κανονικότατη μάλιστα, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει. Η επικινδυνότητα αφορά, κατά τη γνώμη μου πάντα, την καταναλωτική συνείδηση του πολίτη και ως προς το προϊόν που αγοράζει και ως προς την εταιρεία από την οποία προμηθεύεται τα αγαθά του αλλά αφορά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και "προσλαμβάνει" (με την ψυχολογική έννοια) τα διαφημιστικά μηνύματα ο καθένας από εμάς.
Πάμε παρακάτω...
Ο διαφημιστής του τζάμπο ενέταξε στο διαφημιστικό του κόνσεπτ ένα γκέι ζευγάρι... ότι και καλά η συγκεκριμένη εταιρεία δεν είναι ομοφοβική. Κουραφέξαλα. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνει.
Εκείνο όμως που ..."δίνει" - κι εμάς "μας τη δίνει" - είναι τα πάντα όλα για να γίνεται ντόρος. Όσο πιο πολύς ο ντόρος τόσο το καλύτερο. Το "καλό" με το τζάμπο είναι που μερικές φορές το διακατέχει η ανάγκη για ειλικρίνεια που και αυτήν μας την πετάει στη μούρη ως βρισιά "κράζεις; θαυμάζεις".
Βαρέθηκαν που λέτε να τους κράζουν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι ...ποιοτικοί (ή/και συνειδητοποιημένοι πολίτες/καταναλωτές) και παρήγγειλαν εκεί στα διαφημιστικά τους επιτελεία να αλλάξουν το βιολί. Και σκέφτηκε ο διαφημιστής «δεν δημιουργώ έναν κοινωνικό αυτοματισμό; Να μας κράζουν τώρα οι ...άλλοι, οι απέναντι, οι "νοικοκυραίοι";».
Όπερ και εγένετο αυτό που με μαθηματική ακρίβεια γνώριζαν πως θα γίνει. Πως κάποιοι δηλαδή, που μέχρι τώρα τηρούσαν σιγήν ασυρμάτου ψωνίζοντας αβέρτα από το υπερκατάστημα, θα αντιδράσουν για το γκέι ζευγάρι οι οποίοι όμως "κάποιοι" είμαι απολύτως σίγουρη πως θα γέλαγαν με παλιότερη διαφήμιση εταιρείας (ούτε θυμάμαι ποιάς) και τον περιβόητο Λέλο "Ού-ου, Λίζα θα ρθεις; θα κάνουμε μπανάνα".
Και εστάλη επιστολή.
Ναι μεν για μια ακόμη φορά εμφανίστηκαν σε όλο τους το μεγαλείο οι παθογένειες της κοινωνίας μας αλλά από την άλλη η δουλειά (του τζάμπο) έγινε: τόσος κόσμος (εμού ΚΑΙ της ιδίας συμπεριλαμβανομένης) ασχολήθηκε με τη συγκεκριμένη επιχείριση και τη νέα της διαφήμιση που πίσω από τις εικόνες το κόνσεπτ είναι ένα και μόνο: Προκαλείς άρα υπάρχεις.

Κι ενόσω γράφονταν αυτές οι γραμμές ο μίστερ τζάμπο ξαναχτύπησε λέγοντας τους έλληνες κακομαθημένους. Ναι, ναι, αυτούς τους κακομαθημένους που έχουν κάνει τον ίδιον να κολυμπά στα πλούτη. Ας πρόσεχαν όμως και οι κακομαθημένοι.
Θα συμφωνήσω μαζί σου μίστερ τζάμπο, είμαστε κακομαθημένοι και φυσικά κακομαθαίνουμε και τα παιδιά μας κι έτσι μερικά από αυτά τρέχουν τόσο πολύ με τα πανάκριβα αυτοκίνητα που τους χαρίσαμε έτσι που μια μάνα δεν πρόλαβε να κακομάθει το δικό της παιδί.
Δυστυχώς το "κακομαθημένο" παλικάρι πλήρωσε με τη ζωή του (και με τριών άλλων τη ζωή που δεν χρώσταγαν τίποτα) επειδή ο έλλην πατέρας του το κακόμαθε.

Ιδανική μέρα, δύσκολη...

Grief, γλυπτό της Celeste Roberge

Δύσκολη μέρα η σημερινή αλλά και εύκολη συνάμα.
Δυσκολη γιατί αναπολώντας τη χθεσινή συνειδητοποίησα πως πέθανα λίγο αφού κάποιος χρόνος, που για λόγους πρακτικούς τον ονομάζουμε ημέρα, αφαιρέθηκε από την υπόλοιπη ζωή μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα πλέον είναι λίγο μικρότερη. 
Εύκολη γιατί αμέσως μετά με κυρίευσε μικρός χαζοχαρούμενος αμερικανισμός και σκέφτηκα πως παρόλ' αυτά η σημερινή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα ξεκινάει.
Σήμερα μη μου πολυδίνετε σημασία ή αν μου δώσετε μην υιοθετήσετε ούτε τις σκέψεις ούτε τα συναισθήματά μου ή αν τα υιοθετήσετε... τί να πω κακό δικό σας.
Η ζωή προχωράει και η δική μου επίσης, άλλοτε ως ζωή κι άλλοτε μόνο ως διάρκεια με την έννοια πως οι χτύποι της καρδιάς και οι ανάσες μου επιτρέπουν τη μετακίνησή μου από ένα χρονικό σημείο σ' ένα άλλο, υλικά ως μετάβαση, ηθικά ως επιβεβλημένη.
Εκτός από σκέψεις μου σήμερα φυσάει και αέρας δυνατός που τις απομακρύνει αμέσως από κοντά μου πριν παγιωθούν και γίνουν μόνιμα χαρακτηριστικά της σημερινής μου διάθεσης η οποία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή.
Παρένθεση: Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε θα είναι πρόεδρος στη γερμανική βουλή για να πολεμήσει το "θηρίο" του νεοναζισμού που τους κατσικώθηκε εκεί και την προσπερνώ γιατί δεν ξέρω σε ποιό ακριβώς σημείο της φράσης να γελάσω κι αναποφάσιστη ούσα δεν γελώ καθόλου και πάω παρακάτω...
Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε μπορεί να γίνει ο μπαμπούλας του νεοναζισμού όπως ακριβώς προσπερνούν αδιάφορα εμένα σκέψεις όπως να κερδίσω το τζόκερ χωρίς να παίζω. Κλείνει η παρένθεση.
Σε αντίθεση με τις παραπάνω σκέψεις που με προσπερνούν υπάρχουν άλλες που κάνουν αρμένικη βίζιτα μέσα στο συναισθηματικό οικοδόμημα του εαυτού μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, έστω και ένας να "σωθεί" κέρδος θα είναι.
Τις νύχτες που δεν έχω ύπνο, ναι υπάρχουν, μέσα στο σκοτάδι αναζητώ δέσμες φωτός που μόνο στο μυαλό μου όμως τις βρίσκω, νομίζω πως ξέρω πού ακριβώς βρίσκονται τα αντικείμενα του δωματίου μου αλλά δεν τα βλέπω, αντιθέτως μέσα στο μυαλό μου είμαι σίγουρη πως βλέπω ολοκάθαρα εξαιτίας μιας δέσμης φωτός, ή αναλαμπής, από αυτές που προανέφερα.
Να προσέχεις τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν. Εκτός που βλέπω μέσα μου ακούω κιόλας: να προσέχεις τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σου.
Μέσα στο ολόφωτο σκότος μέσα μου προσωποποιώ τη ζωή, όχι ως συνήθως στην ύπαρξη του κάθε ανθρώπου, υλική και πνευματική, αλλά την ίδια τη Ζωή, μόνη της, της δίνω σάρκα και οστά, της δίνω ρόλους που ίσως και να τους έχει κι εγώ να μην το έχω πολυκαταλάβει.
Αυτή η προσωποποιημένη Ζωή δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να κάθεται νωχελικά σε μιαν άκρη και να πετάει πέτρες, πολύχρωμες, άχρωμες, κανονικές, ακανόνιστες, μεγάλες μικρές, επίπεδες, στρογγυλές, μακρόστενες, λειασμένες ή άγριες στην τύχη της πετάει.
Σχηματίζουν σωρό, τυχαία, κι αυτός ο σωρός παίρνει σχήμα κι είμαι εγώ... εσύ... 
Δομείται ο εαυτός μας, πέτρες είμαστε, η καθεμιά με τη δική της ιστορία διαμορφώνει συνθήκες για τη δική μας, τα συναισθήματα είναι η ουσία που τις κρατάει ενωμένες, που δεν καταρρέουμε στο παραμικρό φύσημα του αέρα.
Συνεκτικό υλικό που κάποιες φορές είναι φτερά και κάποιες φυλακή. 
Αλλά τα συναισθήματά μας είναι αυτά που καμιά φορά γίνονται αιτία και καταρρέει το οικοδόμημα που είμαστε.
Είναι τότε που κάποιος θα έρθει στη ζωή μας, κι όταν πούμε "τώρα σε ερωτεύτηκα" δεν συνειδητοποιούμε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αδιάφορο αν κι ο άλλος πει ακριβώς το ίδιο αφού θα κάνει ακριβώς αυτό το ίδιο που θα περιγράψω... εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή που το λέμε ένα χέρι απλώνεται διστακτικό όσο κι ερωτευμένο ίσως και τραβάει ένα δομικό υλικό, μια πέτρα απ' αυτές που λέγαμε νωρίτερα. Δημιουργείται κενό άλλες φορές γεμίζει εύκολα άλλες δύσκολα κι άλλες καθόλου. Το οικοδόμημα παραμένει ακόμα συμπαγές όμως όσο πιο δυνατό το συναίσθημα, όσο περισσότερο χρόνο βάζουμε μέσα στο "τώρα", όσο "ερωτεύτηκα" αν χωρέσουμε σε μια διεσταλμένη στιγμή που τότε νομίζουμε "πάντα" τόσο το χέρι αυτό, το λατρεμένο εκείνη τη στιγμή, τραβάει κι άλλη πέτρα, κι άλλη ώσπου φτάνει στο κρίσιμο σημείο που δεν έχει επιστροφή, απειροελάχιστο διάστημα μετά από την κατάσταση που λέμε "ισορροπία". Και το οικοδόμημα καταρρέει.
Σωρός από πέτρες απομένει στη θέση που νομίζαμε πως "υπήρχαμε" εμείς. Υλικό από το οποίο ίσως δημιουργηθεί κάτι άλλο, κάτι νέο, ίσως και νέοι "εμείς". Αλλά μια πέτρα θα λείπει από τον σωρό. Μια πέτρα αδιανόητης πυκνότητας που θα μεταφέρει στο σύμπαν το μήνυμα που περιέχει. "Τώρα σε ερωτεύτηκα".
Και διαρκείς με την ελπίδα πως το νέο σου "εγώ", αν προκύψει, θα έχει γιατρευτεί λες κι ο έρωτας είναι αρρώστεια κι όχι γιορτή.
Συνήθως όμως και αυτή η ελπίδα, όπως συνήθως οι ελπίδες, θα διαψευστεί.
Τώρα σε ερωτεύτηκα... επιστρέφει ξανά και ξανά...