Ιδανική μέρα, δύσκολη...

Δύσκολη μέρα η σημερινή αλλά και εύκολη συνάμα.
Δυσκολη γιατί αναπολώντας τη χθεσινή συνειδητοποίησα πως πέθανα λίγο αφού κάποιος χρόνος, που για λόγους πρακτικούς τον ονομάζουμε ημέρα, αφαιρέθηκε από την υπόλοιπη ζωή μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα πλέον είναι λίγο μικρότερη. 
Εύκολη γιατί αμέσως μετά με κυρίευσε μικρός χαζοχαρούμενος αμερικανισμός και σκέφτηκα πως παρόλ' αυτά η σημερινή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου η οποία όση και να μου απομένει, σήμερα ξεκινάει.
Σήμερα μη μου πολυδίνετε σημασία ή αν μου δώσετε μην υιοθετήσετε ούτε τις σκέψεις ούτε τα συναισθήματά μου ή αν τα υιοθετήσετε... τί να πω κακό δικό σας.
Η ζωή προχωράει και η δική μου επίσης, άλλοτε ως ζωή κι άλλοτε μόνο ως διάρκεια με την έννοια πως οι χτύποι της καρδιάς και οι ανάσες μου επιτρέπουν τη μετακίνησή μου από ένα χρονικό σημείο σ' ένα άλλο, υλικά ως μετάβαση, ηθικά ως επιβεβλημένη.
Εκτός από σκέψεις μου σήμερα φυσάει και αέρας δυνατός που τις απομακρύνει αμέσως από κοντά μου πριν παγιωθούν και γίνουν μόνιμα χαρακτηριστικά της σημερινής μου διάθεσης η οποία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή.
Παρένθεση: Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε θα είναι πρόεδρος στη γερμανική βουλή για να πολεμήσει το "θηρίο" του νεοναζισμού που τους κατσικώθηκε εκεί και την προσπερνώ γιατί δεν ξέρω σε ποιό ακριβώς σημείο της φράσης να γελάσω κι αναποφάσιστη ούσα δεν γελώ καθόλου και πάω παρακάτω...
Προσπερνώ την είδηση πως ο Σόιμπλε μπορεί να γίνει ο μπαμπούλας του νεοναζισμού όπως ακριβώς προσπερνούν αδιάφορα εμένα σκέψεις όπως να κερδίσω το τζόκερ χωρίς να παίζω. Κλείνει η παρένθεση.
Σε αντίθεση με τις παραπάνω σκέψεις που με προσπερνούν υπάρχουν άλλες που κάνουν αρμένικη βίζιτα μέσα στο συναισθηματικό οικοδόμημα του εαυτού μου και αισθάνομαι την ανάγκη να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, έστω και ένας να "σωθεί" κέρδος θα είναι.
Τις νύχτες που δεν έχω ύπνο, ναι υπάρχουν, μέσα στο σκοτάδι αναζητώ δέσμες φωτός που μόνο στο μυαλό μου όμως τις βρίσκω, νομίζω πως ξέρω πού ακριβώς βρίσκονται τα αντικείμενα του δωματίου μου αλλά δεν τα βλέπω, αντιθέτως μέσα στο μυαλό μου είμαι σίγουρη πως βλέπω ολοκάθαρα εξαιτίας μιας δέσμης φωτός, ή αναλαμπής, από αυτές που προανέφερα.
Να προσέχεις τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν. Εκτός που βλέπω μέσα μου ακούω κιόλας: να προσέχεις τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σου.
Μέσα στο ολόφωτο σκότος μέσα μου προσωποποιώ τη ζωή, όχι ως συνήθως στην ύπαρξη του κάθε ανθρώπου, υλική και πνευματική, αλλά την ίδια τη Ζωή, μόνη της, της δίνω σάρκα και οστά, της δίνω ρόλους που ίσως και να τους έχει κι εγώ να μην το έχω πολυκαταλάβει.
Αυτή η προσωποποιημένη Ζωή δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να κάθεται νωχελικά σε μιαν άκρη και να πετάει πέτρες, πολύχρωμες, άχρωμες, κανονικές, ακανόνιστες, μεγάλες μικρές, επίπεδες, στρογγυλές, μακρόστενες, λειασμένες ή άγριες στην τύχη της πετάει.
Σχηματίζουν σωρό, τυχαία, κι αυτός ο σωρός παίρνει σχήμα κι είμαι εγώ... εσύ... 
Δομείται ο εαυτός μας, πέτρες είμαστε, η καθεμιά με τη δική της ιστορία διαμορφώνει συνθήκες για τη δική μας, τα συναισθήματα είναι η ουσία που τις κρατάει ενωμένες, που δεν καταρρέουμε στο παραμικρό φύσημα του αέρα.
Αλλά τα συναισθήματά μας είναι αυτά που καμιά φορά καταρρέουν το οικοδόμημα που είμαστε.
Είναι τότε που κάποιος θα έρθει στη ζωή μας, κι όταν πούμε "τώρα σε ερωτεύτηκα" δεν συνειδητοποιούμε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αδιάφορο αν κι ο άλλος πει ακριβώς το ίδιο αφού θα κάνει ακριβώς αυτό το ίδιο που θα περιγράψω... εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή που το λέμε ένα χέρι απλώνεται διστακτικό όσο κι ερωτευμένο ίσως και τραβάει ένα δομικό υλικό, μια πέτρα απ' αυτές που λέγαμε νωρίτερα. Δημιουργείται κενό άλλες φορές γεμίζει εύκολα άλλες δύσκολα κι άλλες καθόλου. Το οικοδόμημα παραμένει ακόμα συμπαγές όμως όσο πιο δυνατό το συναίσθημα, όσο περισσότερο χρόνο βάζουμε μέσα στο "τώρα", όσο "ερωτεύτηκα" αν χωρέσουμε σε μια διεσταλμένη στιγμή που τότε νομίζουμε "πάντα" τόσο το χέρι αυτό, το λατρεμένο εκείνη τη στιγμή, τραβάει κι άλλη πέτρα, κι άλλη ώσπου φτάνει στο κρίσιμο σημείο που δεν έχει επιστροφή, απειροελάχιστο διάστημα μετά από την κατάσταση που λέμε "ισορροπία". Και το οικοδόμημα καταρρέει.
Σωρός από πέτρες απομένει στη θέση που νομίζαμε πως "υπήρχαμε" εμείς. Υλικό από το οποίο ίσως δημιουργηθεί κάτι άλλο, κάτι νέο, ίσως και νέοι "εμείς". Αλλά μια πέτρα θα λείπει από τον σωρό. Μια πέτρα αδιανόητης πυκνότητας που θα μεταφέρει στο σύμπαν το μήνυμα που περιέχει. "Τώρα σε ερωτεύτηκα".
Και διαρκείς με την ελπίδα πως το νέο σου "εγώ", αν προκύψει, θα έχει γιατρευτεί λες κι ο έρωτας είναι αρρώστεια κι όχι γιορτή.
Συνήθως όμως και αυτή η ελπίδα, όπως συνήθως οι ελπίδες, θα διαψευστεί.
Τώρα σε ερωτεύτηκα... επιστρέφει ξανά και ξανά...

Τον ήπιαμε και σήμερα...

Καλλιτέχνης: Jeff Bartles

Δευτέρα σήμερα κι η μέρα ξεκίνησε με την αφεντιά μου να παραπαίει ανάμεσα σε ρόλους μη μπορώντας όμως να αποφασίσει ποιόν να ενδυθεί, να "παίξει" ως δημιουργός αμφιβολιών, ως προπέτασμα αδιαφορίας, ως εκλογικός αναλυτής ή ως μπλόγκερ της συμφοράς;
Προτίμησα το τελευταίο ή μάλλον αυτό με προτίμησε αφού ο μόνος ρόλος που τον τελευταίο καιρό μου ταιριάζει γάντι είναι η αναποφασιστικότητα ανάμεσα στο λέγω και στο μη λέγω μιάς και ζητήματα τύπου είναι και μη είναι έχουν προ πολλού απαντηθεί μέσα μου: "είναι" επειδή θέλοντας και μη γεννήθηκα, "μη είναι" όταν με το καλό εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο κόσμο και που αυτή η κατάσταση ελπίζω ν' αργήσει πολύ ακόμα.
Προς το παρόν, σε κατάσταση "διαρκώ" ανάμεσα στα δύο αυτά στάδια σκέφτομαι: "τον ήπιαμε και σήμερα".

Γερμανικές εκλογές χθες και το ακροδεξιό (για να το πω ευγενικά) AFD είναι τρίτο κόμμα στη γερμανική βουλή, δηλαδή ο γερμανικός λαός, πολύ πιο συγκροτημένος, λέγεται, από τους παρορμητικούς κι επιπόλαιους νότιους, πολύ πιο οργανωμένος και πειθαρχημένος, λέγεται και αυτό, από τους τεμπέληδες κι έξω καρδιά νότιους και κυρίως βαλκάνιους, κι ενώ απολαμβάνει, μόνος αυτός ο εκλεκτός, τα αγαθά της κρίσης των άλλων, βιώνει μόνος αυτός ο εκλεκτός την κρίση που είναι ευκαιρία, αποφάσισε αυτός πρώτος και σοβαρός να βάλει στη γερμανική βουλή τη "σοβαρή Χρυσή Αυγή του".
Δεν είχε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κόμματα με διαφορετικές ιδεολογίες ή/και διαφορετικές επιλογές διαχείρισης έστω αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος αλλά είχε να διαλέξει ανάμεσα σε αυτούς που συνασπισμένοι κυβερνούσαν ως τώρα σε πλήρη σύμπνοια και αγαστή συνεργασία κι ανάμεσα σε ...άλλους.
Δεξιοί και κεντροαριστεροί ένα και το αυτό. Σα να λέμε όπως όταν εγώ ρωτούσα πείτε μου έναν λόγο, έναν, να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ κι όχι ΝΔ. Όχι δηλαδή πως επρόκειτο ποτέ να επιλέξω ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα, ο λόγος όμως που δεν είναι στις προτιμήσεις μου τα κόμματα αυτά είναι άλλος, δεν είναι της παρούσης να το εξηγήσω και δεν αφορά κανέναν.
Εκείνο όμως που είναι της παρούσης και αφορά όλους μας είναι η συνειδητοποίηση από όλο και μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών εν γένει πως ανάμεσα στις δύο αυτές κατηγορίες πολιτικών (γιατί περί αυτού πρόκειται) οι διαφορές είναι τόσες όσες ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που θέλουν να πάνε σινεμά αλλά ο ένας θέλει Τζέημς Μποντ κι ο άλλος Τζέισον Μπουρν.

Φυλλορροεί η "σοσιαλδημοκρατία", δεν έχει τίποτε νέο να πει, τίποτε άλλο να κάνει.
Περιχαρακώνεται η "αριστερά", δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ως προς τις ικανότητές της να κυβερνήσει έναν τόπο κι ακόμη χειρότερο - μετά τα δικά μας παθήματα/παραδείγματα προς αποφυγήν για όλους τους ευρωπαίους - είναι πως η "ανάθεση προσπάθειας διακυβέρνησης σε κάποιο κόμμα που πλασάρεται ως αριστερό" δεν θεωρείται πλέον τίποτε περισσότερο από "χάσιμο χρόνου" στην καλύτερη περίπτωση, στην αμέσως χειρότερη "επιστροφή στο παρελθόν" και στην ακόμη χειρότερη "βουτιά στο κενό".
Οπότε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι παραδοσιακοί δεξιοί με το κόμμα της Άνγκελα-Δωροθέα αλλά ο ακροδεξιός συρφετός που μέχρι τώρα την ψήφιζε της είπε "φτάνει" θα πορευτούμε μόνοι μας.
Τώρα τί είδους πορεία σκέφτονται να χαράξουν δεν είναι και πολύ δύσκολο να το φανταστεί κανείς.

Εκείνο όμως που επιβάλλεται να φανταστεί κανείς είναι πως ο φασισμός, όποιον μανδύα κι αν ενδυθεί, καραδοκεί. Δεν είναι θέμα φτώχειας, οι γερμανοί δεν είναι φτωχοί, δεν είναι θέμα ανεργίας, η Γερμανία έχει ελάχιστη ανεργία, δεν είναι θέμα "έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές", οι ξένοι στη Γερμανία συμμετέχουν σε κάθε σύνταξη που μπαίνει σε κάθε σπίτι, δεν είναι θέμα "άλλης κουλτούρας", οι φασίστες δεν έχουν κουλτούρα. Οι φασίστες το μόνο που θέλουν είναι "ζωτικό χώρο" να απλώσουν τη "μπουγάδα" τους, να είναι μόνοι αυτοί και ουδείς άλλος, πρώτοι των πρώτων ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν δεύτεροι. Να είναι "ανώτεροι" ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν "κατώτεροι". Να έχουν εξουσία χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος να την έχουν μόνο αυτοί. Βαβαίως, η προς το παρόν κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού χρησιμοποιεί τον φασισμό και την άνοδο των φασιστικών/ακροδεξιών κομμάτων σαν εργαλεία δικής της ισχύος και παραμονής στη θέση της κι ας παριστάνει πως "ανησυχεί".

Ήδη η Μέρκελ, αμέσως μετά τη νίκη της, μίλησε για την "παράνομη μετανάστευση" ενώ δεν υπήρχε κανένας φανερός τουλάχιστον λόγος να το κάνει εκείνη τη στιγμή. Η Μέρκελ σήκωσε τα μανίκια κι έπιασε δουλειά την ίδια στιγμή της εκλογής της. Κι η δουλειά της τώρα είναι να φέρει ξανά στους κόλπους του κόμματός της κάθε ακροδεξιό, φασιστικό καθίκι που της χάλασε έστω και λιγουλάκι τη σούπα.
Η Μέρκελ δεν είναι χαζή, δεν θα συνεργαστεί μαζί τους, έχει δεκανίκια γι' αυτό και λίγο προτού κοιμηθεί χθες θα την άκουγε κάποιος να λέει: Wir haben immer Jamaica.*

* Παράφραση της παγίγνωστης πλέον φράσης "We will always have Paris" από την ταινία "Καζαμπλάνκα".

No Land for the Poor

Το γκράφιτι βρίσκεται στα Εξάρχεια, Εμμ. Μπενάκη και Αραχώβης. Λέγεται No land for the Poor και δημιουργός του είναι ο Wild Drawing γεννημένος στο Μπαλί της Ινδονησίας.

Τα τελευταία 10 σχεδόν χρόνια που όλοι βιώνουμε αλλά δεν βασανιζόμαστε όλοι το ίδιο έχουν αλλάξει πολλά στην κοινωνία μας.
Νέοι έχουν φύγει στο εξωτερικό χωρίς αυτό, για μένα τουλάχιστον, να αποτελεί καμία "φρίκη". Αυτό γινόταν πάντα κι αυτό θα εξακολουθεί να γίνεται, "κυλιόμενα", περνώντας από διάφορες χώρες δηλαδή. Μια χώρα υποδοχής μεταναστών κάποτε, μετατρέπεται σε χώρα αποστολής μεταναστών σε άλλες χώρες.
Άνθρωποι μέσης ηλικίας, λίγο προτού συνταξιοδοτηθούν, χάνουν τη δουλειά τους και κάθε προοπτική να βρουν μια νέα.
Και άνθρωποι που πρόλαβαν και συνταξιοδοτήθηκαν, είτε εισπράττουν σύνταξη είτε την περιμένουν, καλούνται να ζήσουν ή με πενιχρό εισόδημα ή με ούτε καν αυτό.
Οικογένειες χάνουν τα σπίτια τους και άλλες θα τα χάσουν σύντομα.
Περιουσιακά στοιχεία εξανεμίσθηκαν στη δίνη της υπερχρέωσης.
Ακίνητα πουλήθηκαν προκειμένου να εξοφληθούν χρέη προς τις τράπεζες, τα ταμεία, το δημόσιο. Οι ιδιοκτήτες τους ανήκουν στους ..."τυχερούς" γιατί μάλλον μπόρεσαν να εισπράξουν ένα τίμημα που να τους επιτρέπει να απαλλαγούν εν μέρει από τις υποχρεώσεις τους.
Οικογένειες δεν έχουν τα απαραίτητα, δεν έχουν ρεύμα στο σπίτι τους για πολύ καιρό και τα παιδιά τους δεν έχουν το ελάχιστο αυτονόητο, ένα πιάτο φαγητό.
Άνθρωποι μένουν άστεγοι χωρίς καμία προοπτική για μια αξιοπρεπέστερη διαβίωσή τους με στέγη και τροφή που να μην στηρίζεται στην καλοσύνη των περαστικών.

Περιγράφω μια ζοφερή πραγματικότητα για πάρα πολλούς ανθρώπους.
Δεν εντυπωσιάζομαι από αυτήν - όσο κι αν με εξοργίζει - καθώς έχω πλήρη επίγνωση (κι ας παριστάνω πως δεν σκαμπάζω) πως αυτή η πραγματικότητα είναι εντελώς "φυσιολογική" μέσα στα πλαίσια του οικονομικοπολιτικού συστήματος/περιβάλλοντος στο οποίο διάγουμε τους βίους μας.
"Φυσιολογική" ναι, αλλά καθόλου φυσική. Οι θιασώτες όμως αυτού του συγκεκριμένου συστήματος αρέσκονται να ...παριστάνουν πως ερμηνεύουν την κοινωνία με όρους οντολογικούς κι ακόμη χειρότερα να τα ονομάζουν "φύση".
Από την άλλη, παρατηρώντας κανείς γύρω του, θα σκεφτεί πως οι καταστάσεις που περιγράφω μειοψηφούν. Θα σκεφτεί πως οι περισσότεροι μπορούν να πάνε σινεμά, θέατρο, εστιατόριο, διακοπές. Μπορούν να ψωνίσουν από καταστήματα τα απαραίτητα (ή και κάτι παραπάνω) ρούχα και παπούτσια. Να έχουν παραπάνω από ένα πιάτο φαγητό, στα παιδιά τους να μην λείπει τίποτε ουσιαστικό και απαραίτητο, να έχουν ρεύμα και τρόπους θέρμανσης, βενζίνη στο αυτοκίνητό τους.
Πράγματι αυτή είναι η άλλη εικόνα, η "καλή".
Που θάλεγε κανείς πως είναι η κυρίαρχη άρα όλα πάνε καλά: πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν πλούσιοι, ευκατάστατοι, φτωχοί, περισσότερο φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, άρα ας μην το κάνουμε μέγα θέμα.
Που θάλεγε κανείς πως η κακή "εικόνα" είναι απλώς μια παθογένεια που θα τακτοποιηθεί στα πλαίσια της αυτορρύθμισης των κακώς κειμένων της κοινωνίας.
Προσπερνώ πως τέτοιου είδους αυτορρύθμιση δεν υφίσταται (ούτε είναι το ζητούμενο) για να πω ότι όσο κι αν δεν "φαίνεται", αφού είναι δυσάρεστο, αυτή η μαύρη πραγματικότητα από παθογένεια έχει ήδη μετατραπεί σε κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Βρίσκεται παντού, βρίσκεται ανάμεσά μας, είμαστε εξαιρετικά πολλοί "από μας".

Επειδή...
Οι άνθρωποι που δεινοπαθούν δεν είναι καθόλου "μια μειοψηφία". Μικρή σημασία έχει αν είναι λιγότεροι από τους άλλους αλλά δεν αποτελούν "μια μειοψηφία". Είναι πάρα πολλοί ακόμη και για τα δεδομένα του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο πολλές φορές έχει επιτρέψει, για τους δικούς του λόγους, να αμβλυνθούν "οι γωνίες" και να απαλυνθούν οι ..."ευτελείς" γιαυτό το σύστημα ακραίες ανισότητες .
Κατά την ταπεινή μου γνώμη - και σύμφωνα με όσα παρατηρώ γύρω μου - ένας στους τρεις ανθρώπους βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Αλλά γι' αυτούς η ζωή επιφυλάσσει και κάτι ακόμη χειρότερο από το να μην τα "φέρνουν βόλτα". Καραδοκεί η εθελούσια αρχικά απομάκρυνσή τους από τον περίγυρό τους, κατόπιν ο αποκλεισμός τους από τους άλλους και σιγά σιγά έρχεται και η κοινωνική απομόνωση γενικότερα.
Δεν είναι επειδή οι άλλοι μπορούν και αυτοί δεν μπορούν. Είναι επειδή οι άλλοι αδιαφορούν κι ακόμη χειρότερα δεν καταλαβαίνουν καν.